Άδεια καθίσματα στο live του X-FACTOR
>> 12/23/2008
«Εδώ X-factor»
Την εβδομάδα που οι νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, βρεθήκαμε στα μετόπισθεν του «X-factor»
«Παιδιά, ξεκινάμε με σιωπή και μετά το τέλος του τραγουδιού χειροκροτάμε». Οχι, δεν είναι τα λόγια κάποιου άτυπου συντονιστή σε σιωπηλή διαμαρτυρία μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Εδώ «X-factor», όχι Πολυτεχνείο. Η ντουντούκα δίνει τη θέση της στο μικρόφωνο και ο τελετάρχης του τεχνητού κεφιού αναλαμβάνει να συντονίσει τις αντιδράσεις εκατοντάδων νεαρών παιδιών, με επιτυχία που θα ζήλευε κάθε εκπρόσωπος δυνάμεων καταστολής. Εδώ σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει ότι λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο κέντρο της Αθήνας, η γενιά των 15άχρονων διαδηλώνει.
Την εβδομάδα που οι νέοι βγήκαν στους δρόμους, το πιο λαμπερό live σόου της ελληνικής τηλεόρασης συνέχιζε την ψυχαγωγική του αποστολή. Το γεγονός ότι απευθύνεται κατ’ εξοχήν στις «εξεγερμένες» ηλικίες, δημιουργεί προβληματισμό στους υπεύθυνους του ΑΝΤ1. Μέχρι λίγο πριν βγουν στον αέρα, εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να αναβάλουν την εκπομπή. The show must go on αποφασίζουν. Κάπου στα Μεσόγεια, σε ένα πλατό που το βρίσκεις δύσκολα ακόμα και αν έχεις χάρτη, -«στρίψε στις σημαίες» με καθοδηγούν οι άνθρωποι της παραγωγής-, ο αγώνας για τον Λούη, τον Λούκα, την Κέλλυ και τα άλλα παιδιά συνεχίζεται. Μονάχα οι κερκίδες, που χάσκουν με κενά, κάτι μαρτυρούν.
Μία εβδομάδα πριν ξεχείλιζαν και στο προαύλιο κατέφθαναν διαρκώς πούλμαν γεμάτα μαθητές από το Αιγάλεω, το Πέραμα και τη Χαλκίδα. «Θα έχουμε χαμηλή προσέλευση», προέβλεπαν από νωρίς οι άνθρωποι του καναλιού, «καθώς τα περισσότερα σχολεία έχουν καταλήψεις».Πράγματι, το κοινό -κυρίως μεμονωμένες παρέες ή από φροντιστήρια- είναι μειωμένο κατά 30% μου ψιθυρίζει ένας έμπειρος παρατηρητής. Το αγαπημένο κοινό των καναλιών, οι νέοι ηλικίας 15-24 ετών, κάνουν σήμερα αποχή. Στο χώρο των 1.300 τ.μ. απλώνεται μια βουβή αναμονή. Εδώ δεν υπάρχουν πανό με επαναστατικά συνθήματα. Μόνο «Νικόλα, είμαστε μαζί σου». Τα ελέγχουν από πριν; «Ο σκηνοθέτης πάντα ζητάει από τα παιδιά να ανοίξουν τα πλακάτ πριν από την έναρξη για να δει πώς θα κάνει τα πλάνα του» μου εξηγεί άνθρωπος της παραγωγής, ο οποίος θυμάται το περιστατικό πριν από λίγα χρόνια, όταν σε ζωντανό σόου του Γρηγόρη Αρναούτογλου, σε πλατεία επαρχιακής πόλης, δεκάδες πανό με συνθήματα κατά της τότε υπουργού Παιδείας εμφανίστηκαν τη στιγμή που η εκπομπή βγήκε στον αέρα, αιφνιδιάζοντας παρουσιαστή και σκηνοθέτη. Εδώ δεν έχει δακρυγόνα, μόνο ειδικά εφέ καπνού. Εδώ αντίσταση κατά της αρχής κάνει ο τύπος στη γαλαρία που ανάβει τσιγάρο στη ζούλα και απαντά «άντε γ…ου» στον σεκιουριτά που του λέει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα.
Τρία λεπτά πριν από την έναρξη. Ο ανιματέρ δίνει οδηγίες στο κοινό: «Λοιπόν, στην αρχή της εκπομπής θέλω απόλυτη ησυχία, ξεκινάμε με σιωπή, γιατί θα είναι προς τιμήν όσων έπεσαν στα γεγονότα». (Τα «γεγονότα», έτσι φλου). «Ενας ήταν, ρε!» απαντά μια ανώνυμη βροντερή φωνή μέσα από το πλήθος. «Δεν ήταν ένας, ήταν πολλοί, γιατί έσπασαν και τα μαγαζιά των ανθρώπων», ανταπαντά ο υπεύθυνος «διαθέσεων κοινού». Υπακούουν. Εδώ η σιωπή μπορεί να επιβληθεί.
«Οδος Ελλήνων, οδός εκείνων…», ακούγεται το τραγούδι και σαν έτοιμο από καιρό έρχεται και το προαναγγελθέν χειροκρότημα. Ο Σάκης Ρουβάς βγαίνει στη σκηνή, με υποδοχή λαϊκού ήρωα, και λέει: «Ως ψυχαγωγική εκπομπή δεν είμαστε εδώ για να περνάμε πολιτικά μηνύματα. Είμαστε όμως στο πλευρό των νέων που βαδίζουν στο δρόμο της δημιουργικής αμφισβήτησης, με στόχο να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο».
Οι ιαχές επιδοκιμασίας των νεαρών παρισταμένων βγαίνουν αυθόρμητα. Το πεντάλεπτο… χρέος της νεανικής εκπομπής έχει ολοκληρωθεί, και το σόου συνεχίζει κανονικά, όπως κάθε εβδομάδα.
Οι διαγωνιζόμενοι περιμένουν στο κόκκινο δωμάτιο, πίσω από τη σκηνή, τη σειρά τους, οι χορεύτριες -«ακόμα πιο τσίτσιδες αυτή τη φορά» τις πειράζει κάποιος- κάνουν αραμπέσκ για ζέσταμα στα παρασκήνιο, τα κοριτσάκια αλλά και οι πουρο-ρουβίτσες, όπως τις χαρακτηρίζει εύστοχα ένας θεατής, μαζεύονται στη δεξιά πλευρά της κερκίδας για να βλέπουν τον ακτινοβόλο Σάκη, ακόμα κι όταν είναι εκτός σκηνής. Εκεί, στο δεξί άκρο, τον περιμένει μια δερμάτινη πολυθρόνα, ένας εσπρέσο περιποιημένος, τέσσερα μπουκαλάκια
νερό, μια τηλεόραση πλάσμα για να παρακολουθεί τους διαγωνιζόμενους και ένας ανεμιστήρας για να… στεγνώνει τα χέρια του αλλά και το μικρόφωνο από τον ιδρώτα. Πάμε, λέει.
«Αγιε Νικόλα, φύλαγε»... Στίχοι διάσπαρτοι, με νοήματα που εξατμίζονται μόλις απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα. «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται, σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού». Τα χείλη δεν κουνιούνται, κανείς δεν τραγουδά, δεν το ξέρουν; «Relax take it easy, cause there is nothing that we can do», έρχεται μελωδικά η ποπ εκδοχή του ωχαδελφισμού. «Είχα πει θα φύγω, κι όμως είμαι ακόμα εδώ!», και η κερκίδα σηκώνεται όρθια. Τα φουλάρια στο λαιμό των διαγωνιζόμενων -στιλιστική ομοιότητα με τους διαδηλωτές- ωθούν το Σάκη σε επίκαιρο αστειάκι: «Ησασταν στο κέντρο νωρίτερα;». Ενας διαγωνιζόμενος χρησιμοποιεί τα επεισόδια και τη δύσκολη κυκλοφορία στους δρόμους για να δικαιολογήσει την κακή του επίδοση, «δεν μπορούσα να φτάσω στις πρόβες». Εστω και με στρεβλούς τρόπους ή από άσχετες χαραμάδες, η πραγματικότητα φαίνεται αδύνατον να αγνοηθεί. Ολα συμψηφίζονται. Μέχρι και η απρόσμενη πρόκριση ενός Κύπριου παίκτη από την ψήφο των τηλεθεατών αποδίδεται -από την κριτική επιτροπή- στο αίσθημα ομοψυχίας και συγκίνησης των Κυπρίων από το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου…
Διάλειμμα, «μην πάτε μακριά, σε δυο λεπτά βγαίνουμε», καθοδηγεί το πλήθος ο γνωστός άγνωστος και αστειεύεται από μικροφώνου, «σιγά λυσσάρες», στο ένα και μοναδικό δισύλλαβο σύνθημα που ακούγεται εδώ μέσα: «Σά-κηηη». Εκεί έξω, ο άγνωστος παράγοντας χ (x-factor) του παιχνιδιού είναι πια γνωστός και σχηματίζεται με 4 γράμματα: οργή. Το ψευτοδίλημμα που θέτει το τάλεντ σόου «το ’χεις;» έχει απαντηθεί νωρίτερα στις πλατείες, τα σχολεία και τις μεγάλες λεωφόρους της πόλης. Ναι, η γενιά αυτή το ’χει.
Καθώς οι κριτές ετοιμάζονται να «χάσουν» έναν παίκτη, παρατηρώ πως τα αδειανά καθίσματα είναι όλα στα άκρα. Τέρμα δεξιά και τέρμα αριστερά, εκεί που οι 14 κάμερες που σαρώνουν το χώρο μπορούν να «κλέψουν» το πλάνο και να μη φανεί. Ανάμεσα όμως στα πυκνά γεμάτα καθίσματα του κέντρου, ένα δεσπόζει κενό. Το κάθισμα υπ’ αριθμόν 214. Ισως για να θυμίζει ότι ένας λείπει… Και από τα μεγάφωνα ακούγεται: «Διαλυθείτε ησύχως».
e-tipos
Διαβάστε τη συνέχεια ...
«Παιδιά, ξεκινάμε με σιωπή και μετά το τέλος του τραγουδιού χειροκροτάμε». Οχι, δεν είναι τα λόγια κάποιου άτυπου συντονιστή σε σιωπηλή διαμαρτυρία μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Εδώ «X-factor», όχι Πολυτεχνείο. Η ντουντούκα δίνει τη θέση της στο μικρόφωνο και ο τελετάρχης του τεχνητού κεφιού αναλαμβάνει να συντονίσει τις αντιδράσεις εκατοντάδων νεαρών παιδιών, με επιτυχία που θα ζήλευε κάθε εκπρόσωπος δυνάμεων καταστολής. Εδώ σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει ότι λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο κέντρο της Αθήνας, η γενιά των 15άχρονων διαδηλώνει.
Την εβδομάδα που οι νέοι βγήκαν στους δρόμους, το πιο λαμπερό live σόου της ελληνικής τηλεόρασης συνέχιζε την ψυχαγωγική του αποστολή. Το γεγονός ότι απευθύνεται κατ’ εξοχήν στις «εξεγερμένες» ηλικίες, δημιουργεί προβληματισμό στους υπεύθυνους του ΑΝΤ1. Μέχρι λίγο πριν βγουν στον αέρα, εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να αναβάλουν την εκπομπή. The show must go on αποφασίζουν. Κάπου στα Μεσόγεια, σε ένα πλατό που το βρίσκεις δύσκολα ακόμα και αν έχεις χάρτη, -«στρίψε στις σημαίες» με καθοδηγούν οι άνθρωποι της παραγωγής-, ο αγώνας για τον Λούη, τον Λούκα, την Κέλλυ και τα άλλα παιδιά συνεχίζεται. Μονάχα οι κερκίδες, που χάσκουν με κενά, κάτι μαρτυρούν.
Μία εβδομάδα πριν ξεχείλιζαν και στο προαύλιο κατέφθαναν διαρκώς πούλμαν γεμάτα μαθητές από το Αιγάλεω, το Πέραμα και τη Χαλκίδα. «Θα έχουμε χαμηλή προσέλευση», προέβλεπαν από νωρίς οι άνθρωποι του καναλιού, «καθώς τα περισσότερα σχολεία έχουν καταλήψεις».Πράγματι, το κοινό -κυρίως μεμονωμένες παρέες ή από φροντιστήρια- είναι μειωμένο κατά 30% μου ψιθυρίζει ένας έμπειρος παρατηρητής. Το αγαπημένο κοινό των καναλιών, οι νέοι ηλικίας 15-24 ετών, κάνουν σήμερα αποχή. Στο χώρο των 1.300 τ.μ. απλώνεται μια βουβή αναμονή. Εδώ δεν υπάρχουν πανό με επαναστατικά συνθήματα. Μόνο «Νικόλα, είμαστε μαζί σου». Τα ελέγχουν από πριν; «Ο σκηνοθέτης πάντα ζητάει από τα παιδιά να ανοίξουν τα πλακάτ πριν από την έναρξη για να δει πώς θα κάνει τα πλάνα του» μου εξηγεί άνθρωπος της παραγωγής, ο οποίος θυμάται το περιστατικό πριν από λίγα χρόνια, όταν σε ζωντανό σόου του Γρηγόρη Αρναούτογλου, σε πλατεία επαρχιακής πόλης, δεκάδες πανό με συνθήματα κατά της τότε υπουργού Παιδείας εμφανίστηκαν τη στιγμή που η εκπομπή βγήκε στον αέρα, αιφνιδιάζοντας παρουσιαστή και σκηνοθέτη. Εδώ δεν έχει δακρυγόνα, μόνο ειδικά εφέ καπνού. Εδώ αντίσταση κατά της αρχής κάνει ο τύπος στη γαλαρία που ανάβει τσιγάρο στη ζούλα και απαντά «άντε γ…ου» στον σεκιουριτά που του λέει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα.
Τρία λεπτά πριν από την έναρξη. Ο ανιματέρ δίνει οδηγίες στο κοινό: «Λοιπόν, στην αρχή της εκπομπής θέλω απόλυτη ησυχία, ξεκινάμε με σιωπή, γιατί θα είναι προς τιμήν όσων έπεσαν στα γεγονότα». (Τα «γεγονότα», έτσι φλου). «Ενας ήταν, ρε!» απαντά μια ανώνυμη βροντερή φωνή μέσα από το πλήθος. «Δεν ήταν ένας, ήταν πολλοί, γιατί έσπασαν και τα μαγαζιά των ανθρώπων», ανταπαντά ο υπεύθυνος «διαθέσεων κοινού». Υπακούουν. Εδώ η σιωπή μπορεί να επιβληθεί.
«Οδος Ελλήνων, οδός εκείνων…», ακούγεται το τραγούδι και σαν έτοιμο από καιρό έρχεται και το προαναγγελθέν χειροκρότημα. Ο Σάκης Ρουβάς βγαίνει στη σκηνή, με υποδοχή λαϊκού ήρωα, και λέει: «Ως ψυχαγωγική εκπομπή δεν είμαστε εδώ για να περνάμε πολιτικά μηνύματα. Είμαστε όμως στο πλευρό των νέων που βαδίζουν στο δρόμο της δημιουργικής αμφισβήτησης, με στόχο να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο».
Οι ιαχές επιδοκιμασίας των νεαρών παρισταμένων βγαίνουν αυθόρμητα. Το πεντάλεπτο… χρέος της νεανικής εκπομπής έχει ολοκληρωθεί, και το σόου συνεχίζει κανονικά, όπως κάθε εβδομάδα.
Οι διαγωνιζόμενοι περιμένουν στο κόκκινο δωμάτιο, πίσω από τη σκηνή, τη σειρά τους, οι χορεύτριες -«ακόμα πιο τσίτσιδες αυτή τη φορά» τις πειράζει κάποιος- κάνουν αραμπέσκ για ζέσταμα στα παρασκήνιο, τα κοριτσάκια αλλά και οι πουρο-ρουβίτσες, όπως τις χαρακτηρίζει εύστοχα ένας θεατής, μαζεύονται στη δεξιά πλευρά της κερκίδας για να βλέπουν τον ακτινοβόλο Σάκη, ακόμα κι όταν είναι εκτός σκηνής. Εκεί, στο δεξί άκρο, τον περιμένει μια δερμάτινη πολυθρόνα, ένας εσπρέσο περιποιημένος, τέσσερα μπουκαλάκια
νερό, μια τηλεόραση πλάσμα για να παρακολουθεί τους διαγωνιζόμενους και ένας ανεμιστήρας για να… στεγνώνει τα χέρια του αλλά και το μικρόφωνο από τον ιδρώτα. Πάμε, λέει.
«Αγιε Νικόλα, φύλαγε»... Στίχοι διάσπαρτοι, με νοήματα που εξατμίζονται μόλις απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα. «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται, σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού». Τα χείλη δεν κουνιούνται, κανείς δεν τραγουδά, δεν το ξέρουν; «Relax take it easy, cause there is nothing that we can do», έρχεται μελωδικά η ποπ εκδοχή του ωχαδελφισμού. «Είχα πει θα φύγω, κι όμως είμαι ακόμα εδώ!», και η κερκίδα σηκώνεται όρθια. Τα φουλάρια στο λαιμό των διαγωνιζόμενων -στιλιστική ομοιότητα με τους διαδηλωτές- ωθούν το Σάκη σε επίκαιρο αστειάκι: «Ησασταν στο κέντρο νωρίτερα;». Ενας διαγωνιζόμενος χρησιμοποιεί τα επεισόδια και τη δύσκολη κυκλοφορία στους δρόμους για να δικαιολογήσει την κακή του επίδοση, «δεν μπορούσα να φτάσω στις πρόβες». Εστω και με στρεβλούς τρόπους ή από άσχετες χαραμάδες, η πραγματικότητα φαίνεται αδύνατον να αγνοηθεί. Ολα συμψηφίζονται. Μέχρι και η απρόσμενη πρόκριση ενός Κύπριου παίκτη από την ψήφο των τηλεθεατών αποδίδεται -από την κριτική επιτροπή- στο αίσθημα ομοψυχίας και συγκίνησης των Κυπρίων από το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου…
Διάλειμμα, «μην πάτε μακριά, σε δυο λεπτά βγαίνουμε», καθοδηγεί το πλήθος ο γνωστός άγνωστος και αστειεύεται από μικροφώνου, «σιγά λυσσάρες», στο ένα και μοναδικό δισύλλαβο σύνθημα που ακούγεται εδώ μέσα: «Σά-κηηη». Εκεί έξω, ο άγνωστος παράγοντας χ (x-factor) του παιχνιδιού είναι πια γνωστός και σχηματίζεται με 4 γράμματα: οργή. Το ψευτοδίλημμα που θέτει το τάλεντ σόου «το ’χεις;» έχει απαντηθεί νωρίτερα στις πλατείες, τα σχολεία και τις μεγάλες λεωφόρους της πόλης. Ναι, η γενιά αυτή το ’χει.
Καθώς οι κριτές ετοιμάζονται να «χάσουν» έναν παίκτη, παρατηρώ πως τα αδειανά καθίσματα είναι όλα στα άκρα. Τέρμα δεξιά και τέρμα αριστερά, εκεί που οι 14 κάμερες που σαρώνουν το χώρο μπορούν να «κλέψουν» το πλάνο και να μη φανεί. Ανάμεσα όμως στα πυκνά γεμάτα καθίσματα του κέντρου, ένα δεσπόζει κενό. Το κάθισμα υπ’ αριθμόν 214. Ισως για να θυμίζει ότι ένας λείπει… Και από τα μεγάφωνα ακούγεται: «Διαλυθείτε ησύχως».
e-tipos
