ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ : "Το Μάρθα Κλάψα για μένα είναι παράσημο"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΒΟΥΡΤΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ

- Η «Πολυκατοικία» σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Εχετε σκεφτεί τους λόγους;

«Φυσικά. Η επιτυχία οφείλεται στο κείμενο και στον σκηνοθέτη. Δεν έχει μεγάλες σκηνές, είναι γεμάτο ενσταντανέ όπου ο καθένας καταθέτει μικρά κομματάκια, γεγονός που καθιστά δύσκολο το μοντάζ. Γι' αυτό μιλώ για επιτυχία του σκηνοθέτη. Σίγουρα βέβαια μερίδιο έχουν και οι ηθοποιοί. Είμαστε ηθοποιοί με 50 χρόνια πορεία και κάποιοι πολύ νέοι αλλά οι κώδικες είναι ίδιοι, γεγονός πολύ δύσκολο για δουλειά στην τηλεόραση. Εχουμε κοινά ενδιαφέροντα, δεν υπάρχει ρουτινιάρικο στοιχείο στις σχέσεις μας. Σε οποιαδήποτε δουλειά βγαίνει η καλή σχέση του παρασκηνίου».

- Από το θέατρο γιατί απουσιάζετε φέτος;

«Η αλήθεια είναι ότι αρνήθηκα δύο θεατρικές προτάσεις. Ειδικά η μία, η παράσταση «Του νεκρού αδελφού» από τον Σωτήρη Χατζάκη, με ενδιέφερε πολύ να παίξω. Δεν μπορούσα όμως να δεχτώ γιατί θα γίνει περιοδεία και λόγω γυρισμάτων δεν μπορώ να ακολουθήσω. Είχα κλείσει άλλωστε το τηλεοπτικό νωρίτερα».

- Κάποτε μου είχατε πει ότι η τηλεόραση είναι σανίδα σωτηρίας για τους ηθοποιούς. Για εσάς είναι;

«Δεν έχω ανάγκη από σανίδα σωτηρίας με την άμεση έννοια. Δεν πνίγομαι. Από τότε που έγινα συνταξιούχος δεν πνίγομαι, επιπλέω. Εξαρτάται και από το πώς βλέπεις τη ζωή. Εγώ με τον άνδρα μου πάντα απλώναμε τα ποδάρια μας μέχρι εκεί που έφτανε το πάπλωμα. Οταν έλθει μια δουλειά στην τηλεόραση, από τη στιγμή που σε ενδιαφέρει και έχοντας τη σύνταξη κάτω από το μαξιλάρι, μπορείς και επιλέγεις. Εμένα από την τηλεόραση φέτος δεν μου ήλθαν πολλές προτάσεις. Μόνο η "Πολυκατοικία" και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα γιατί θα ήταν μια διαφορετική Μάρθα. Ακόμη και τα νέα παιδιά, το φοιτηταριό, βλέποντας τις ταινίες του '65 ξαφνιάζονται που βλέπουν τώρα μια άλλη Μάρθα Βούρτση και το γουστάρω πολύ αυτό».

- Παίρνετε λοιπόν το αίμα σας πίσω τώρα στην κωμωδία;

«Μα, βασικά κομεντιέν ήμουνα. Αν μη τι άλλο, καταθέτω το κύτταρο που είχα όταν ήμουν στη σχολή του Κουν το 1958 και μου αρέσει πολύ. Δεν έχω καμία σχέση με το Διαδίκτυο. Οι συνάδελφοί μου με έχουν ενημερώσει ότι στο facebook υπάρχει σελίδα Βούρτση εναντίον Ξανθόπουλου. Το βρήκα τόσο αστείο αυτό, γέλασα τόσο πολύ. Η Μάρθα Κλάψα εναντίον του Ξανθόπουλου!».

- Βλέπω ότι το αντιμετωπίζετε με χιούμορ και δεν θεωρείτε ρετσινιά το Μάρθα Κλάψα...

«Αστειεύεστε; Αυτό για μένα είναι παράσημο. Ολες περάσαμε από το κλάμα· η Σκούρα, η Χατζηαργύρη, η Βαλάκου, η Μαυροπούλου, η Σύλβα. Δεν ήταν και τόσο παλιές για να μην τους έχει μείνει ο τίτλος. Μου έμεινε εμένα. Αυτό κάτι δεν σημαίνει; Τη μελό ιστορία την υπερασπίστηκα πάρα πολύ σοβαρά και την αγάπησα».

- Πόσο κοντά σε εσάς είναι το μελό;

«Δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου ως άτομο. Δεν είμαι καθόλου μελό στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι παλιά που έκανε το "Ενώπιος ενωπίω" ο Νίκος Χατζηνικολάου μας είχε καλέσει εμένα και τον Ξανθόπουλο. Στο τέλος με ρώτησε: "Στη ζωή σας κλαίτε; " Και του απάντησα: "Εγώ, κ. Χατζηνικολάου, κλαίω μόνο όταν πληρώνω!". Ξέρω ότι είναι απομυθοποίηση αλλά μου αρέσει να τα λέω όπως είναι τα πράγματα. Κλαίω πολύ δύσκολα ως άνθρωπος. Αν θα κλάψω θα κλάψω από παράπονο. Το παράπονο για μένα είναι καταλυτικό».

- Εχετε πολλά παράπονα;

«Πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς του επαγγέλματος. Ομως μπορώ να δώσω πιο πολλά. Ενεργά το λέω αυτό... Δεν με νοιάζει αν θα είναι πρώτος ρόλος. Οταν με κάλεσε ο Τσιάνος να παίξω πριν από χρόνια στη "Γέρμα" στο Εθνικό Θέατρο, έπαιξα την Κυρά των Αγρών. Ηταν λογικό στην ηλικία μου. Μου αρκούσε που πάτησα την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου εκεί όπου πάτησαν οι μεγάλοι ηθοποιοί και είδα την εικόνα του θεάτρου από τη σκηνή. Ηθελα να καταθέσω τον λόγο μου και να νιώσω ότι με ακούν όλοι. Δεν υπάρχει πρώτος και τελευταίος ρόλος... Ημουν ευλογημένη γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω στην Επίδαυρο. Θα την ξαναδώ άραγε;».

- Πώς θα θέλατε να την ξαναδείτε;

«Σε "Λυσιστράτη", σε "Εκκλησιάζουσες". Την αντίπερα όχθη εγώ θέλω. Αλλά σε ποια χέρια ανθρώπου; Το να βγεις ξαφνικά και να κάνει το "ταξίδι" του ο σκηνοθέτης δεν έχει νόημα. Το αρχαίο θέατρο είναι συγκεκριμένο. Το θέμα, τον μύθο και τον δολοφόνο τον ξέρουμε. Για να ανεβάσουμε κάποιο έργο πρέπει να κάνουμε αλχημείες, να κάνει σπαγγάτο η Μήδεια ή να περπατάει ανάποδα η Κλυταιμνήστρα. Εξαφανίζεται ο ηθοποιός και κάνει το παιχνίδι του ο σκηνοθέτης με τον σκηνογράφο με τον ενδυματολόγο. Αλλιώς κατέθεσε τον λόγο της Αντιγόνης η Συνοδινού και αλλιώς θα την καταθέσει ένα νέο κορίτσι. Γιατί να μην ακούσουμε τον λόγο του νέου κοριτσιού; Ας καταθέσει και ο νέος τον κωδικό του. Ας μην το αναποδογυρίζουν συνεχώς οι σκηνοθέτες!».

- Η αποτυχία και η επιτυχία σε αυτή την ηλικία είναι πιο έντονη ή πιο ανώδυνη;

«Εχει πιο πολλά ερωτηματικά ως προς τις δυνατότητες που έχεις εσύ. Δεν θα μπορούσα να χρεωθώ μια αποτυχία επειδή κάτι δεν είχε απήχηση στον κόσμο».

- Αποφύγατε πάντως τις κακοτοπιές...

«Το παλεύω. Εχω αντιστάσεις. Απλώς η ζωή μου δεν κυλάει ερήμην μου, κυλάει με γνώση των καλών και των κακών. Δεν έχει νόημα η ζωή μόνο με τη μία πλευρά. Υπάρχουν δύο κανάλια. Γεύομαι την αποτυχία και τη θεωρώ μάθημα, δεν την πετάω στην μπάντα. Αποδέχομαι και τη ρυτίδα. Αν δεν είχα τίποτε στη μούρη θα ήταν σαν να γεννήθηκα τώρα, που δεν είναι φυσιολογικό».

- Ποιο είναι η πιο «μεγάλη είσπραξη» για σας σήμερα;

«Το ότι έχω καταξιωθεί στον κλάδο μου. Και αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο».